واگویه سوم

دوشنبه، هشتم خرداد ۱۴۰۲، سومین نشست از مجموعه‌نشست‌های «واگویه‌های هنر» در خانه فرهنگ و هنر گویه برگزار شد. 

 واگویه سوم با عنوان "قضای عهد ماضی" نگاهی به «روند تاریخ‌نگاریِ هنر ایران» داشت. محمد محمدی، پژوهشگر هنر و دبیر پنل، این نشست را با این نگاه آغاز کرد که در ایران کتاب جامع و کاملی در حوزه تاریخ هنر ایران نداریم و بیش‌تر آن‌چه که هست، کتابچه‌ها و بروشورهای نمایشگاه‌‌های آثار هنر ایران است. سرگذشت تاریخ‌نگاری هنر ایران با عتیقه‌جمع‌کنیِ تفنّنی فرستادگان و سفیران اروپایی، ایرانگردان و سپس باستان‌شناسان و در نهایت، ایران‌شناسان رقم خورده است. از تاریخ‌نگاری کلاسیک هنرهای تصویری هم کمتر از یک‌صد سال می‌گذرد و دانشی کم‌وبیش جوان است. 

استاد مهدی حسینی، هنرشناس و سخنران این نشست بود که موضوع صحبت‌های او «جای خالی تاریخ هنر مدون راجع به نگارگری ایران» بود. او در این جلسه گفت که "هرچند منابع اندکی از تاریخ هنر نگارگری داریم اما باید تکه‌های آن را مانند پازل از جاهای مختلف پیدا کنیم، در کنار هم قرار دهیم تا بتوانیم به نتیجه‌ای از تاریخ هنر ایران بگیریم. در واقع از دل این مجموعه مرقعات و کتاب‌های پراکنده می‌توانیم به تاریخ نگارگری ایران برسیم." به باور استاد حسینی، رسالت نسل جوان زنده‌سازی و تدوین تاریخ هنر نیاکان و داشته‌های ارزشمند ایران است.  

امیر مازیار، سخنران دیگر این نشست بود که او هم در باب تاریخ هنر در ایران گفت که "به نظر می‌رسد ما تاریخ‌نگاری هنر به‌طور جدی در تمام حوزه‌ها به‌خصوص نقاشی نداریم؛ کتاب‌هایی داریم که غربی‌ها برای ما نوشته‌اند اما در مقایسه با تاریخ هنر اروپا و مقالات متعددی که درمورد هنر جهان داریم، راضی‌کننده نیست. نگارش تاریخ هنر ایران، وظیفه ما بود که باید گفت در این حوزه آثار جدی‌ای نداریم. البته باید توجه کرد که موطن نگارش تاریخ هنر جدید، سرزمین‌های اروپایی بوده و برای ما یک مهارت وارداتی است اما در همان هم کم‌کار بوده‌ایم."

در پایان سخنرانان به پرسش های حاضران در نشست پاسخ دادند.